»
GRODZISKO NA WZGÓRZU OKOPY
Otwarte: cały rok
Położenie: na trasie szlaku zielonego prowadzącego z Ojcowa przez
Jaskinię Ciemną.
Wstęp: bezpłatnie
HISTORIA
I ZWIEDZANIE
Idąc
szlakiem zielonym już nad Jaskinią Ciemną szlak wiedzie skrajem
parku, mniej więcej wzdłuż granicy lasu i pól uprawnych, przez
drzewostan mieszany przechodzący stopniowo w zbiorowiska bukowe. Po
kilkunastu minutach dochodzimy do kolejnego punktu widokowego na
Dolinę Prądnika - tj. Skałki Baraniej, zwanej również
Wapiennikiem.
Dalej idąc za znakami zielonymi mijamy niewyraźną ścieżkę
biegnącą w poprzek i po 5 min dochodzimy do dwóch biegnących równolegle
do siebie wałów ziemnych. Są to resztki grodziska zwanego Okopy,
rozpoznanego w 1898 r. przez S. J. Czarnowskiego.
Od
strony Doliny Prądnika i Wąwozu Smardzowickiego (w starszej
literaturze Smardzewskiego) jest ona ograniczona stromymi skałami,
od wsch. zaś, a więc od strony otwartej wierzchowiny jurajskiej,
obronę gwarantowały wspomniane wały.
Ostatnie
badania Andrzeja Żakiego z 1970 r. wykazały fazy zasiedlenia tego
terenu przypadające na neolit i wczesne średniowiecze, czyli na
okres panowania księcia Konrada Mazowieckiego. Nie potwierdzono
wprawdzie istnienia tu budynku, lecz w jednym z wałów znaleziono
nikłe ślady konstrukcji drewnianej w postaci zwęglonych bierwion,
grubą warstwę czerwonej polepy oraz prawie 1800 ułamków naczyń
pochodzących z trzech lub czterech faz osadniczych. Najwięcej z
nich (1162) przypada na wczesne średniowiecze i reprezentuje tzw.
horyzont konradowski z 1231 r.
Niektóre
fragmenty ceramiki z XIV w. A. Żaki wiąże z użytkowaniem
grodziska i sąsiedniej jaskini Okopy Wielkiej Dolnej przez ukrywającego
się tu wnuka Konrada Mazowieckiego - Władysława Łokietka, którego
miejsce ukrywania się nie zostało jednak dokładnie zlokalizowane
i najczęściej łączy się je ze znaną Jaskinią Łokietka.
Kilkanaście metrów poniżej znajduje się, położona 90 m nad
dnem Doliny Prądnika, Jaskinia Okopy Wielka Dolna (w Okopach Wielka
Dolna) o długości 110 m. Otwór jaskini jest dobrze widoczny z
serpentyn. Za nim znajduje się jasna komora wstępna z dużym oknem
z lewej strony, w pn. ścianie. Z komory tej odchodzą trzy bardzo
ciasne korytarze, w tym dwa pn. biegną jeden nad drugim i łączą
się z pd., a następnie przechodzą w niedostępną szczelinę.
Literatura:
- Józef
Partyka, przewodnik OJCOWSKI PARK NARODOWY - Warszawa 1979
|
